Waarom bestaan boeren nog? Zo heet de column die de 15-jarige Anna Grotentraast schreef voor een schoolopdracht. De boerendochter besloot het persoonlijke relaas over de heftige reacties die boeren krijgen ook op Facebook te plaatsen en daar wordt-ie nu massaal gedeeld. "Ik hoop dat er weer ruimte komt voor de discussie."

Schrijf een column, dat was de opdracht waarmee de 4havo-scholiere thuis kwam. En thuis, dat is op de boerderij. In Heeten. "En ik krijg natuurlijk van alles mee aan de keukentafel", vertelt Anna. Dus dat boerenleven moest het onderwerp van de column maar worden.

Keihard werken
Maar dan niet alleen het boerenleven, vervolgt ze: "Ik zie mijn ouders keihard werken, alles over hebben voor hun dieren en hun bedrijf. Maar als je dan op social media die felle reacties op boeren ziet, zonder dat ze precies weten waar ze het over hebben, dan doet dat pijn."

De persoonlijke column, waarin ze schetst hoe haar ouders liefdevol alles opgeven om hun bedrijf draaiende te houden, rolde dan ook als vanzelf uit het toetsenbord. "Ik ben gaan zitten en dit kwam er uit. Ik hoefde er niet eens over na te denken, het ging vanzelf."

Toch op Facebook
Aanvankelijk wilde ze de column inleveren en hem verder aan niemand laten lezen. Toch ging ze overstag en liet iemand het verhaal lezen. "Die was meteen enthousiast. Dit moest ik delen, vertelde ze. Dus toen heb ik hem maar op Facebook gezet."

Daar werd het verhaal het afgelopen weekend al ruim 300 keer gedeeld. Ook de reacties zijn overweldigend, aldus Anna. "Het ging zo snel allemaal, dat had ik echt niet verwacht. En bijna alleen maar positieve reacties, da's ook wel eens leuk."

Denk aan de toon
Want dat is uiteindelijk de reden waarom ze de column schreef: de negatieve reacties op het boerenleven. Dat die wel zullen blijven, begrijpt Anna. "Dat mag ook, want sommige kritiek snijdt ook best hout. Maar de felheid van die reacties, het vuur waarmee mensen er meteen vol in vliegen. Dat is echt onnodig en jammer."

Want, zo besluit ze, boeren staan heus open voor kritiek. "Die negatieve reacties zijn pijnlijk, maar we zijn heus wel bereid om het gesprek aan te gaan of uitleg te geven. Maar door die felheid is alle ruimte voor discussie weg en sta je meteen lijnrecht tegenover elkaar. Denk dus aan je toon. Ik hoop dat ik dat kan overbrengen met dit verhaal."

*************************************

Bij mij thuis op de boerderij gaat er niets boven het bedrijf. Alles in het leven van mijn vader en moeder draait om de gezondheid van de dieren. Dag en nacht staan mijn vader en moeder klaar. ‘s Morgens om 6 uur gaat mijn vader het bed uit om de dag te beginnen en ‘s avonds om half 9 maakt hij zijn laatste rondje om te checken of alles nog goed is. Voor storingen van de robot, zieke koeien of geboortes gaat mijn vader ook ‘s nachts het bed uit. Weekenden zijn geen vrije dagen, het zijn geen dagen waarin je de week even rustig kunt overzien en je kunt voorbereiden op de volgende, het zijn dagen net als alle andere. Dezelfde routine, hetzelfde zware werk. Zelf ziek zijn en uitrusten kan niet, want ook dan moet er gewoon door gewerkt worden, er is niemand die dan even jouw dienst kan overnemen. Op vakantie gaan is voor ons niet alleen koffers inpakken en gaan. We moeten een hulp regelen waar mijn vader van te voren alle belangrijke zaken mee heeft besproken. En zelfs dan moeten we rekening houden met een vervroegt einde, zo kwamen wij 2 dagen eerder terug van 1 weekje vakantie omdat de robots het niet meer deden. Regels die worden opgelegd door de overheid staan soms haaks op elkaar waardoor het steeds moeilijker wordt om het nog goed te doen. Toch proberen mijn vader en moeder tot een zo goed mogelijke oplossing te komen. Mijn vader en moeder proberen met man en macht een zo mooi mogelijk bedrijf neer te zetten waarbij diergezondheid en natuur op nummer 1 staan waarin met oprechte liefde wordt gewerkt. Het opbouwen van een bedrijf kost veel moeite, geld en tijd. Terwijl niemand ons de zekerheid kan geven of het bedrijf een doorstart zal maken. Maar van alle liefde, zweet, tranen en bloed die in het bedrijf zitten ziet de burger niets. Het lijkt alsof alles wat wij doen niet goed genoeg is. Het gevoel van onmacht omdat ze een negatieve mening vormen zonder nou precies te weten waarom wij dingen doen. Zoveel negativiteit over de boeren sector waardoor mijn vader en moeder aan hun zelf gaan twijfelen of ze het dan echt zo slecht doen. Kunnen ze het nog wel goed doen? Dan zou je denken, waarom doen ze het dan nog? Waarom zou je een leven lijden waarin iedereen negatief lijkt te zijn, waarin er veel druk op je staat. Zowel van de burger, bank en overheid. Ze doen het omdat ze zijn opgevoed met de liefde voor het boerenleven, opgegroeid tussen de koeien en het gras. Het is daarom dat het mij zo pijn doet hun zo verdrietig te zien. Veel onzekerheid en een negatieve druk leiden tot slapeloze nachten. Terwijl ik weet dat mijn vader en moeder alles geven voor het bedrijf, ze zullen altijd hun best blijven doen en alles opzij schuiven. Het is een levensstijl, geen werk. Dus denk een keer extra na als je wat negatiefs wil zeggen, we doen ons uiterste best.

Anna Grotentraast, Heeten.